Ik stuurde vanmorgen nog naar mijn mama dat ik nu pas besef hoeveel rust ik nodig had/heb. Dat besef komt door rond een uur of 10 in de ochtend een décaffeine koffietje te drinken en 4 helftjes passievrucht op het balkon van het appartement van de familie (oorspronkelijk van papie) Van Maele met het zonnetje op mijn snoet. Het enige wat ik hoor, naast het occasionele geboor van de overburen in de hal, is het geluid van rust. Iets wat ik al lang niet meer gewoon was. Mijn hart maakt sprongen. Gigasprongen. Ik hoor een vogel! Niet één, maar meer! Ik hoor meeuwen razen over mij, op het water hoor ik eendjes spelen en kwetteren, net zoals de 75plus-dames buiten. Geweldig dit. Een vrouwtje dat hier duidelijk woont aan het Zegemeer dat praat met onze bovenbuur. Zo gelukkig dat mij dat maakt. Ik hoor in de verte een kerkklok. And that’s it. Dat is het! Echt! Geweldig…

Ik kan het niet genoeg benadrukken hoe geweldig dit is, dat ik begin te klinken als een flauwe impersonator van Eddy Wally. Met een warme trui en zwangerschapsnylons zit ik op mijn heiligbeenkussen op een stoel net nog binnen, met het raam van het appartement open. Ik zie mensen voorbij wandelen en joggers voorbij hijgen. IK HOOR HUN GEHIJG ZELFS! Heerlijk…

Vanmorgen (en ik denk dat ik dit nog vaak ga voorhebben) voelde ik me dus zo gelukkig en toch… Er knaagde iets. Een soort van (typisch) herkenbaar schuldgevoel ten opzichte van mensen die werken. Want het is maandag. En die dag hekelen mensen. Ahja, hoe kan het ook anders? Het begin van weer een ellendige 5 dagen, behalve als je jouw job graag doet. En dat niet alleen. Maar waaaaaarom zijn alle winkels toch altijd gesloten op maandag, of toch de winkels die je het liefst wilt bezoeken. Een koffietje gaan drinken in een gezellige koffiebar? Kan pas vanaf woensdag en bij sommige plekken pas vanaf vrijdag. Godver… Mijn eigen koffie is ook goed, maar er is niets boven een ‘uitstapje’ naar de koffiebar.

De zon schijnt op mijn benen, zo heerlijk warm… Maar ik was over schuldgevoelens bezig. Ik voel het hier wel minder. Er zijn veel mensen op stap. Jong en oud. Dat zegt toch iets? Is dat omdat hier in Knokke veel rijke tata’s wonen? I don’t know. Hebben zij geen zorgen over het feit dat ze niet werken? Of zijn ze stiekem allemaal eigenlijk al op pensioen? Die hele maatschappelijke ‘iedereen moet werken’-kwestie maakt me zo ziek. Eerlijk? Ik werk gewoon echt niet graag 5 op 7, 8h-10h per dag. Laat staan dat ik elke dag 5 uur ofzo moet werken. Ik doe mijn job super graag, echt. Voor de klas staan, en dan zeker voor volwassenen die het nodig hebben, daar geniet ik echt van. Maar ik heb ook echt mijn rust nodig. Ik denk dat veel mensen dat nodig hebben, maar het niet altijd even graag toegeven?

Kijk, ik was zo aan het denken hé, toen ik mijn gezicht wat aan het insmeren was met zonnecrème (aah die geur) in de gerenoveerde badkamer van mijn mamie en papie… “Eigenlijk hebben we maar één leven, dus we moeten er gewoon volop van genieten. De zin van het leven is eigenlijk het achterlaten van iets op de aarde. Voor… voor de toekomstige generaties? Dus eigenlijk als we allemaal ‘leven zonder nadenken’ door bijvoorbeeld (extreem voorbeeld) elke dag bakken vlees te eten, gewoon omdat het kan, is dat ook geen oplossing voor de toekomst van de planeet. Het gaat hem om keuzes te maken.” En nu wil ik even hier verder op ingaan. Dus… we maken keuzen. Zo kan ik zeggen dat ik weiger te werken. Ik weiger te werken en ik hoef er ook geen werkloosheidsuitkering voor te krijgen, want ik krijg er de kriebels van. Het is vooral de kriebels van de uitspraken die ik vroeger vaak te horen kreeg van mensen rondom mij: “mensen die van den dop leven, zijn luieriken en helpen niet mee aan de maatschappij”. Is dat zo? Dan denk ik, geef mij dan geen dop. Ik wil meehelpen aan de maatschappij, maar op mijn eigen manier en niet door mijzelf kapot (ja, soms echt kapot) te werken. Mijn keuze is dus niet werken. Dat heeft als gevolg dat ik dus minder centjes heb. Minder centjes om dingen te kopen. Oeh, da’s moeilijk. Geen nieuwe accessoires meer, geen nieuwe kledingstukken meer. Dat is misschien ook beter. Maar ik krijg daar wel een gevoel van leven van. Ik vind dat zo leuk om mij in iets nieuws te steken. Ik zal ook daarin keuzes dan moeten maken. Minder centjes wilt dus zeggen dat ik meer op mijn uitgaven moet letten.

Wilt dat dan zeggen dat ik mijn eigen toekomstig generatie’tje een beetje in de steek laat? Want… IK kies ervoor om niet te werken, of minder te werken, dus IK kies ervoor dat mijn kindje dit ook zal moeten doen? Wat zullen al onze familieleden en vrienden daarvan denken? Eigenlijk zou ik moeten zeggen “fuck de mening van vrienden en familie” en in zekere zin zit daar een waarheid in. Want wat zij vinden, hoeft niet persé de waarheid te zijn. Maar… Wat als er nu een kern van waarheid in zit? Wat als ik eigenlijk vrij egoïstisch ben? Momenteel hoor ik wel lieve dingen als “Ja, maar je bent zwanger, je mag rust nemen. Neem zoveel rust als je wilt.” Maar… Is dat wel echt zo? Mag ik echt alle rust nemen die ik wil? Want als ik dat doe, dan help ik toch niet echt mee? Of dan ondervindt mijn kind daar eventueel later problemen door. Pfoe…

Genieten, we hebben er recht op. Maar is er een limiet op dat recht? Op de hoeveelheid genieten? Moet ik er gewoon op vertrouwen dat alles wel goed komt? Of is dat naïef? Moet ik juist realistischer zijn en gewoon weer beginnen werken? Ik zie het zo: als ik ga werken, ga ik weer pijn krijgen aan mijn rug, ga ik weer verdrietiger worden, steven ik weer af op een depressie. Ik kan ook nog steeds een beetje werken, maar als ik daar nu aan denk, word ik intens verdrietig. Vreemd. Want ik doe mijn job graag. Ben ik dan gewoon lui? Moet ik dit accepteren van mezelf of moet ik een dikke mep in mijn gezicht krijgen van iemand die me zegt dat ik mij gewoon even moet “vermannen”? Want daar kan ik ook wat over zeggen.

Pas op. Even dit wel. Als iemand anders in mijn situatie zou zeggen (even weer heel extreem) “ik ga nooit meer werken of toch niet meer 5 op 7, 7-10 uur per dag”, wat zou ik dan zeggen daarover? Dat moet ik mezelf even afvragen. Misschien is het weer dat hele impostersyndroom en dat hele zichzelf naar beneden halen-gedoe dat weer naar boven komt.

Food for thought. Ik moet het even laten rusten en genieten van de rust van 't zeetje.