Het is alweer even geleden. Intussen ben ik 4,5 maand zwanger. We zitten in de helft!

Even uitleg: Wouter en ik zijn veganistisch sinds 2 jaar. Sinds Corona voor ons begon. Na enkele weken, ergens in maart 2020, gaf ik Wouter aan dat ik wou stoppen met de pil. Niet omdat ik zwanger wou worden, maar omdat ik volgens mij hoofdpijn en buikklachten kreeg van deze pil vol hormonen. Het heeft meteen ook gewerkt. Sinds de pil wat uit mijn systeem was, had ik veel minder hoofdpijn-aanvallen en werden de buikklachten ook minder. In de pil zit er namelijk een (kleine) hoeveelheid lactose. Dat is nodig voor de substantie van de pil. Gezien mijn lactose-intolerantie, is het dus normaal dat ik minder buikpijn kreeg. Ik moest daarvoor echt jarenlang constant protjes laten, nu is dat met 70% geminderd. Zo erg was het.

Ik herinner me nog een gesprek over deze beslissing op school in Molenbeek, de plek waar ik toen werkte. Er werd zelfs om gelachen. Niet uitgelachen. Gewoon zo van die opmerkingen als “ale, ge gaat nu voorzichtiger moeten doen, hé, hahaha”. Dingen waar ik ook wel mee kon lachen. Maar eigenlijk had ik onderzoek gedaan naar wat een goede vervanging was. Iets dat nog betrouwbaarder is dan een pil of spiraaltje of operatie of…: een temperatuurmeter. Eentje dat werkte met AI. Door in de eerste maanden altijd in te geven wanneer je je regels hebt en constant, maar dan ook constant jouw temperatuur te meten in de ochtend (zelfde tijdstip), zou je na een tijdje moeten weten wanneer je het best seks hebt en wanneer niet. 1% betrouwbaarder dan de pil, als ik het me goed kan herinneren. Uiteraard, er werd mee gelachen. Ja, ook uitgelachen. Zelfs mijn eigen psychiater zei me, toen ik haar vertelde dat ik (ongepland) zwanger was, dat die manier zo gedateerd is. Aka: ik had erom gevraagd.

Oké, we spoelden hier dus een beetje door naar juni 2021, maar ik ga niet veel verder. Nu ga ik naar juni 2020. Covid is nog steeds een ding, jammer genoeg… Ik leefde voor mijn job. Ik fietste van her naar der om pakketjes leerstof af te geven aan de kindjes thuis. Ofwel fietste ik met leerstof, ofwel met een laptop van mijn schoonmoeder voor een armer kindje, ofwel met bloemen voor moederdag… Het waren heftige weken, maar het hoorde erbij. We moesten er ons bij neerleggen in zekere zin, want de kindjes werden ouder en we zouden niet willen dat ze achterstand opliepen. Stel je voor dat we het allemaal wat trager moeten doen in deze maatschappij. God no… *sarcasme all the way*

Ik fietste met veel plezier. Mijn elektrische fiets was mijn beste vriend. Daardoor kon ik lange afstanden afleggen. Op een ochtend trok ik mijn zwarte Adidas-jogging aan, een zwart-wit gestreepte trui en een mooie roze regenjas, want ’s ochtends kon het toch wat frisser zijn en vooral vochtig. Op mijn hoofd droeg ik een extreem glimmende zilveren fietshelm zodat ik zeker kon opvallen. Het was lente-zomer, dus licht was er genoeg. Na een dagje toezicht houden in de school in Molenbeek, wat huiswerk verbeteren en nieuwe lessenpakketten voorbereiden, vertrok ik zingend en gelukkig terug naar huis. Thuis zat er namelijk een lief werkend liefje te wachten op mij, hoogstwaarschijnlijk in meeting. Rond een uur of 15 was ik dus vertrokken naar huis, fluitend. Ik kwam bijna mijn ‘straat’ langs het kanaal in, langs de vuile werkplek vol stof. Zonet had ik nog snel een berichtje gestuurd naar mijn buddy/collega Ellen dat ik onderweg was naar huis (of wat er ook mocht instaan). Ik was blij. Want ik had een fijne job, top-collega’s, een steunende familie, een goede gezondheid en een geweldige vriend. Mijn leven kon niet meer stuk. Ik was bijna thuis. Zingend en zigzaggend langs de putten in de weg kwam ik op het laatste stukje langs het appartementengebouw. Dat is een soort van kade met aan de ene kant het kanaal en de andere kant het gebouw. Aan mijn linkerkant was dus de voetgangersweg (naast het water), en de andere kant het gebouw. Ik reed op de fietsersweg. Stilletjesaan reed ik al naar rechts en week ik dus af van het fietsersweggetje. Er waren een paar centimeters tussen mij en de muur van het gebouw. Ik reed rechtsaf omdat er een opening is tussen het gebouw (zie afbeelding), die leidt naar de fietsersparking.

Gelukkig en wel sloeg ik dus bijna in naar rechts. En toen gebeurde het. Als donderslag bij een heldere hemel. Een fucking kut amateur wielrenner rotzak met een innerlijke strijd tegen zijn laatste Strava-recordtime (ja, ik ben gerechtigd om dit zo te zeggen) reed achter mij in mijn wiel en had het duidelijk niet zien aankomen dat ik naar rechts zou uitwijken.

Vraagje: als je een auto of voetganger of whatever alien je ook mag tegenkomen op een pad/straat/weg/melkweg wilt voorsteken, steek je die langs rechts of links voor? Ik hoop dat u hier even over nadenkt. Ik teken het even uit voor jou, dan ben je zeker.

Bon, het correcte antwoord is: je steekt altijd langs links voor. Als je dat niet wist, dan weet je het godverdomme nu. (ja, weeral gerechtigd)

Meneer Egoïstische Amateurwielrenner (fucking hate those guys) stak mij dus langs rechts voor. Ik weet niet wat hij wilde bereiken. Mij voorsteken tussen de muur en mij? Hij had fucking 20 centimer ruimte. Wielrenners zijn over het algemeen magere mormels, maar dit lijkt me nu toch wat overschat? Je hoort het dus, een botsing. Hij knalde met zijn kleine tere wielrennersgedrocht tegen mijn ÜBERSTERKE en vooral ÜBERZWARE elektrische fiets voorzien van batterij en schoolmateriaal. Ik viel op mijn zij. Vrij hard. Ik schuurde half over de bakstenen vloer. Hij? Hij vloog tegen het muurtje van de opening aan de overkant. Wat had ik voor? Of wat had het leven voor mij tot nu (1,5 jaar later) in petto? Een gebroken sacrum, geknelde zenuwen, moeilijk kunnen zitten/wandelen/stappen/liggen/lopen/zwemmen/fietsen/dansen/noem maar op en een heup die niet mee wou werken en al zeker niet als ge dan nog eens zwanger wordt. Wat is een sacrum? Dat is heeeeeel belangrijke informatie. Want er zijn mensen geweest die me zeiden: “ooooh, uw sacrum maar? Als het dat maar is, er zijn mensen die hun staartbeentje breken, dat is pas pijnlijk.” WEL HE, FUCKING KLOOTZAKKEN DIE NIET WETEN WAT EEN FUCKING SACRUM IS EN DUIDELIJK HUN FUCKING KUTMOND MOETEN HOUDEN ALVORENS ZE WETEN WAAROVER ZE PRATEN?!

Een sacrum, even Google erbij halen, is… het grootste bot van de wervelkolom. Het is driehoekig van vorm, en bestaat uit vijf samengegroeide wervels. Het ligt tussen de lendenwervels en het staartbeen. Door vier paar openingen komen zenuwen naar buiten. Het heiligbeen vormt een gewricht met het darmbeen. Je kunt je voorstellen dat het sacrum heel stevig moet zijn. Het heeft namelijk een ondersteunende functie. Vaak maakt een sacrum fractuur onderdeel uit van een bekkenfractuur. Bij een gebroken heiligbeen (sacrum fractuur) ontstaan de volgende symptomen: pijn in de rug of bil, een pijnlijke heup, lies of bekken, moeite met wandelen en aanraakgevoelig. Het risico van een sacrumfractuur is dat zenuwen kunnen beschadigen. Het gaat hier om zenuwen die de werking van de darmen en blaas ondersteunen. Bij een zenuwbeschadiging treedt er vaak incontinentie, blaasverlamming en zenuwpijn op.

Wat kan je doen met een sacrumfractuur? Je kan het niet opereren, daarvoor is het te groot. Je kan het enkel losmasseren en kinétherapie doen. Hoe lang? Dit is hoe ik het begrepen heb na al die tijd: “Tot ge geen pijn meer hebt hé, loser. Hoe kan ik dat nu weten? Sacrumfracturen gebeuren niet zo intens. Ge kunt nog pijn hebben tot het einde van uw leven of niet. Hahahaha, we zullen wel zien zeker? Ik moet er niet mee rondlopen! Betaalt u ondertussen maar blauw aan kiné- en ziekenhuisfacturen. Hoe ge dat betaalt? Ah, door te werken. Ah nee, da’s waar ook, gij kunt niet goed werken door de intense motherfucking pijn! Ach, lost het gewoon zelf op, drol.”