Vorige week schreef ik naar aanleiding van een reeks slechte (maar echt slechte) foto's van mij van op een familiefeest, een blogberichtje op mijn Instagram-pagina.

Meestal lachen we die dingen weg die we niet fijn vinden aan onszelf, zeker als er anderen bij zijn. Want houden van je lichaam, dat moet. Ik houd niet van mijn lichaam momenteel. Het laat me wat in de steek. Ik sport, ik eet gezond, ik drink zeer weinig alcohol (1x/week max), ik beweeg, ik doe niet aan ongezonde snacks, ik drink voldoende, mijn bloedwaarden zijn top... En toch... Een overgewicht, 45% vetmassa (dat is dus bijna de helft van mijn lichaamsmassa)... Ik zat zo goed in mijn vel, want ik wist dat ik er iets aan deed, ondanks mijn rugbreuk en depressie... Het ging zo goed. En dan krijg je deze foto's te zien na een geweldig familiefeest na een jaar vol pijn en verdriet, angstaanvallen enzovoort. Ik zie het niet als een terugval, maar een dipje in een stijgende gelukscurve. Maar eerlijk... Deze foto's deden iets met mij waar ik helemaal niet trots op ben. Ik deel dit met zo veel pijn omdat ik openheid nodig heb en wil weten of er nog mensen zijn die dit hebben/hadden. Mijn vraag aan hen: wat is jullie tip voor mij en mensen met zelfde problemen dat jullie mentaal wat helpt? (wetende dat je al allerlei professionelen inschakelt)

Ps: ik ga naar de dokter voor verdere tests (van oa. schildklieren)

Hoe voel ik me vandaag? Een week later... Wel... Het gaat best wel goed. Ik ben gaan dansen, sporten, feesten, lachen, babbelen enzovoort. Af en toe zet ik mijn brein even stil met die dingen, maar ook met Netflix. Een paar ronddwarrelende zombies hier, een beetje duivelse luciferrekes daar, maar af en toe ook een verfrissende willekeurige aflevering van Rick & Morty. Ja, het leven is echt zot, maar ik geniet er met volle teugen van.