16. aug, 2021
Bon
Het is zover.
Ik begin ermee.
Wist je dat een brein zo veel signalen uitzendt en ontvangt dat bij sommige mensen het brein plots stopt met werken?
Ik weet dat ook niet, maar soms hoop ik dat mijn brein even stopt met werken.
Het zit zo vol. Je zal het vast wel kennen.
De voornaamste vraag die je stelt als iemand zegt dat hij of zij of x een blog begonnen is, is: "Oh waar gaat het over?"
Wel... Daarop is mijn antwoord vanaf nu: alles.
Niet om er gemakkelijk van af te raken, maar gewoon omdat mijn non-stop working brain maar blijft gedachten erdoor razen. Dus ik stop met deze blog als mijn brein stopt.
Ik heb dit wel nodig.
Maar voor nu zou ik graag even willen beginnen met deze vraag aan jullie: Waarom heb ik het gevoel dat er altijd vanalles moet?
Nog een bijkomende vraag: Waarom heb ik het gevoel dat er geen plaats is voor mensen die vinden dat wij het leven moeten lijden zoals wij het zelf willen?
Daardoor denk ik soms: Ben ik marginaal of - zoals sommige vrienden mij af en toe graag eens benoemen - 'margonaal' omdat ik mijn eigen weg zoek? Wat maakt mij dan zo?
Ik heb zelf wel al wat antwoorden, maar ik ben benieuwd naar reacties.
Mijn Bonne Maman is net overleden, dus levensvragen zullen nu wel vaak komen, maar het hoeft niet altijd zo te zijn. Maar voor wie verantwoord ik mezelf nu? Ik ben dankbaar voor de momenten in mijn leven en dus ook de minder fijne momenten in ons leven. Net vond ik nog een bon bonbon de Napoleon Bonaparte in mijn handtas. Misschien is dat wel zo een signaal van mijn Bonne Maman? Bonne Maman heeft die bon bonbon de Napoleon in mijn hoofd geplakt. Ik denk vaak aan die prachtige woordenbroebelfroebel. Mijn oma was al oud en vond geen rust. Ik hoop dat ze die nu heeft.
En nu ga ik inkopen doen met Wouter. Die lieve sloeber.
*op de foto zie je Bonne Maman met jonkies Audrey en Margaux*